۲۴ ژانویه ۱۹۸۶، فضاپیمای وویجر- ۲ ناسا در کنار اورانوس پرواز کرد. این اولین‌باری بود که فضاپیمایی از اورانوس بازدید می‌کرد. فضاپیمای دوقلوی آن، وویجر- ۱ قبل انحراف از منظومه شمسی، تنها تا زحل پرواز کرد.
وویجر- ۲
در بین کاوشگران ساخته دست بشر، هیچ‌کدام به اندازه دو سفینه وویجر نتوانسته‌اند دانسته‌های ما از منظومه‌شمسی را بالا ببرند.
وویجر- ۲ در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ توسط ناسا پرتاب شد. هدف آن مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه‌شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای بود. مأموریت ثانویه فضاپیما بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه‌شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای بود.
این فضاپیما شانزده روز پیش از وویجر- ۱ به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت که درنهایت پرواز کناری اورانوس و نپتون را ممکن می‌ساخت، توسط همتای خود وویجر- ۱ پشت سر گذاشته شد.
وویجر- ۲ نخستین اندازه‌گیری مستقیم چگالی و دمای پلاسمای بین ستاره‌ای را گزارش کرد و تصاویری از مشتری و قمرهای آن؛ آمالتیا، آیو، کالیستو، گانیمد و اروپا را به زمین مخابره کرد.
این کاوشگر در حین عبور از پشت زحل، با ارتباط رادیویی خود جو فوقانی زحل را برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد مشخصات دما و چگالی اتمسفر بررسی کرد.
پس از عبور از زحل، پلتفرم دوربین وویجر برای مدت کوتاهی قفل شد و برنامه‌های مأموریت به اورانوس و نپتون به خطر افتاد. اما مهندسان مأموریت توانستند این مشکل را برطرف کنند و کاوشگر توانست به ماجراجویی خود در منظومه‌شمسی ادامه دهد.
پرواز کنار اورانوس
نزدیک‌ترین پرواز به اورانوس در ۲۴ ژانویه ۱۹۸۶ رخ داد؛ زمانی که وویجر- ۲ به فاصله ۸۱۵۰۰ کیلومتری از ابر سیاره رسید و اولین و تنها عکس‌های نزدیک از این سیاره را گرفت. در طول این پرواز، وویجر- ۲ حلقه‌های اطراف اورانوس را بررسی کرد و یازده قمر از ۲۷ قمر شناخته‌شده آن را کشف کرد.
این ۱۱ قمر تا آن زمان ناشناخته باقی مانده بودند؛ کردیلیا، افلیا، بیانکا، کریسیدا، دزدی‌مونه، ژولیت، پورتیا، روزالیند، بلیندا، پاک و پردیتا.
طول یک روز در اورانوس که توسط وویجر اندازه‌گیری شد، ۱۷ ساعت و ۱۴ دقیقه است. کاوشگر همچنین دریافت که میدان مغناطیسی اورانوس برخلاف سایر سیارات، با محور چرخشی خود همسو نیست.
وویجر- ۲ پس از این بازدید به سوی نپتون و فراتر از آن پرواز کرد. این فضاپیما پس از آنکه اطلاعاتی از نپتون در اختیار ما گذاشت، به‌سوی فضای میان ستاره‌ای پرواز کرد و از منظومه‌شمسی خارج شد و ناسا از آن برای کشف منظومه‌شمسی در فراسوی هلیوسفر استفاده می‌کند. در دسامبر ۲۰۱۸، دانشمند پروژه وویجر، «ادوارد سی استون» اعلام کرد که وویجر- ۲ در ۵ نوامبر ۲۰۱۸ به فضای بین‌ستاره ای رسید.
انتظار می‌رود در سال ۲۰۲۳، وویجر- ۲ از پایونیر- ۱۰ عبور کند و به دومین فضاپیمای دورتر از خورشید تبدیل شود.
