۲۳ ژانویه ۱۹۴۲، کمیته رایزنی ملی هوانوردی آمریکا، آزمایشگاه موتور هواپیما را تأسیس کرد که پس از تأسیس ناسا در سال ۱۹۵۸، به مرکز تحقیقات لوئیس تغییر نام داد. در سال ۱۹۹۹ این مرکز دوباره به مرکز تحقیقات گلن تغییر نام داد.
این تأسیسات به افتخار جان گلن، اولین فضانورد آمریکایی که به دور زمین چرخید، نام‌گذاری شد. پژوهشگاه گلن در نزدیکی کلیولند، اوهایو قرار دارد و به‌عنوان آزمایشگاهی برای توسعه فناوری‌های جدید برای موتورهای هواپیما و سیستم‌های رانش فضاپیما استفاده می‌شود.
پژوهش‌ها و کاربرد
مرکز تحقیقات گلن، پژوهش‌ها و توسعه فناوری قابل‌توجهی را روی موتورهای جت انجام می‌دهد و طرح‌هایی را تولید می‌کند که مصرف انرژی، آلودگی و صدا را کاهش می‌دهد. شورون‌هایی که این مرکز برای کاهش نویز اختراع کرده است، امروزه در بسیاری از موتورهای جت تجاری، از جمله بوئینگ ۷۸۶ دریم لاینر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
مواردی که این پژوهشگاه روی پژوهش آن متمرکز است شامل موارد زیر می‌شود:
- موتور هیدروژن مایع موشک، که ورنر فون براون آن را به‌عنوان فناوری حیاتی که منجر به فرود آپولو بر ماه شد، می‌داند.
- مرحله بالایی موشک‌ها (سنتور)
- موتورهای یونی با کارایی بالا برای پروازهای فضایی (که در کاوشگر موفق ناسا دیپ‌اسپیس۱ استفاده شد)
- سیستم برق (EPS) یا فرمان الکتریکی که درحال‌حاضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌شود.
آینده مرکز تحقیقات گلن
پس از سال ۲۰۰۴، ناسا تمرکز خود را به سمت اکتشافات فضایی تغییر داده بود. به‌همین دلیل، برخی دریافتند که مراکز منطقه‌ای ناسا مانند گلن که بر تحقیق و فناوری تمرکز دارد، از نظر منابع و ارتباط بیشتر و بیشتر در حاشیه قرار می‌گیرد.
با‌این‌حال، در ۱۳ مه ۲۰۰۶، اعلام شد که مرکز تحقیقات گلن ناسا، ماژول خدمات سرنشین خودروی اکتشافی را ایمن کرده است. این کار وعده ایجاد میلیاردها دلار و صدها شغل برای این مرکز را می‌داد و آینده این مرکز برای کوتاه‌مدت تضمین شد. پژوهش‌های این مرکز، نشان‌دهنده تغییر اولویت آن از تحقیقات هوانوردی به اکتشافات فضایی بود که خود را به مأموریت جدید ناسا نزدیک‌تر کرد.
درحال‌حاضر، آینده مرکز تحقیقات گلن با ترکیبی از تحقیقات هوانوردی، فناوری پیشرفته و توسعه سخت‌افزار پروازهای فضایی تضمین شده است.
